Professor, drs. Arno Oosterhaven is zelfstandig organisatieadviseur en geassocieerd met Kirkman Company. Hij is deeltijdhoogleraar Management van Informatietechnologie aan de Vrije Universiteit te Amsterdam.
We zijn Arno, Evelien en Turbo niet vergeten. We waren, zoals nu Skip een soort van deeltijd baasjes en deden het met plezier.
Met dank aan Arno, hieronder de ervaringen van Arno Oosterhaven.
Verlies van je partner, hoe dan verder?
In het najaar van 2000 gingen Eveline en ik op zoek naar een nieuw hondje. We hebben altijd honden gehad, meestal twee tegelijk, en soms fokten we ook. Nu de laatste honden waren overleden (een Tervurense herder en een King Charles spaniel) wilden we één jonge, kleine, maar wel pittige hond die we makkelijk mee op reis konden nemen naar Spanje. Want daar wilden we graag de winters doorbrengen in verband met de gezondheid van Eveline. Ze had daar minder pijntjes; na een paar (mislukte) heupoperaties was ze aangewezen op krukken en rolstoel.
Wij gingen op zoek naar een Jack Russell terrier en kwamen via internet op het spoor van de Altforsterhof. Roel en Angeline fokten toen vooral Jack Russell’s en nog weinig Kooikers. Na de kennismaking – en die kennismaking gaat grondig, want als je niet het juiste ‘hondehart’ hebt krijg je er geen mee – mochten wij een teefje uitzoeken uit het nest van 21 november. Wij wilden een pittig hondje en kozen de actiefste ‘rebel’ uit het nest. En kijkend naar het gedrag van de pup kwam bij Eveline spontaan haar naam naar boven: Turbo. Dat hebben we geweten! Turbo was watervlug, stronteigenwijs (zelfs voor een JR) en onverschrokken, ook tegenover honden die drie keer zo groot waren. Kortom ze deed haar naam eer aan, tot op hoge leeftijd.
Turbo was het maatje van Eveline en lag meestal op het hoofdeinde van de bank of stoel waarin ze zat. Van daar kon ze goed de tuin in kijken, speurend naar ongenode gasten, in het bijzonder poezen. Bij het zien van een poes stoof ze naar de achterdeur en zette vervolgens de turbo aan om de indringer weg te jagen. Zelfs als je heel zacht het woord ‘poes’ uitsprak vertoonde ze dat gedrag.
Op 4 mei 2005 overleed Eveline op 56-jarige leeftijd, geheel onverwacht, aan een gescheurd aneurysma in de aorta. Wat was ik blij in de maanden daarna dat Turbo er was als ik thuiskwam in het lege huis. Turbo werd toen dus mijn maatje en ik werd haar baasje. Natuurlijk was ze vaak alleen thuis of in het dierenpension als ik een paar dagen weg moest, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door lange wandelingen in het bos.
Na een paar jaar vond ik een nieuwe partner. Weer een tijdje later verkocht ik mijn huis en trok ik tijdelijk bij haar in, om van daaruit te zoek naar een nieuwe gezamenlijke woning. Toen liepen we tegen een groot probleem aan. Mijn partner had een poes en ik had Turbo …. De ‘deal’ was dat de poes naar haar dochter zou gaan zodra we een nieuw gezamenlijk onderkomen hadden gevonden en dat ik tot dan een gastgezin zou zoeken voor Turbo. Maar vindt die maar eens voor een hond van inmiddels 8 jaar. Dus belde ik met Roel. Na enkele dagen kwam het antwoord: wij willen wel een tijdje gastgezin zijn. Nou, beter had ik het niet kunnen treffen. En Turbo ook niet trouwens! Turbo werd soepel opgenomen in de roedel en was al gauw gewend. Ik ging regelmatig op bezoek in Altforst. Turbo enthousiast natuurlijk: ‘de baas komt mij ophalen’. Dan had ik het bij vertrek toch wel moeilijk. Ze kreeg daarna gelukkig extra aandacht van Roel en Angeline, als troost. Geleidelijk, over een periode van ongeveer anderhalf jaar, werd Roel eigenlijk haar nieuwe baasje. Maar toen ons nieuwe huis klaar was trok Turbo daar heel gemakkelijk in en voelde zich snel thuis. Wat een geheugen heeft zo’n hond: gewoon weer terug bij de oude baas, alsof er niets is gebeurd.
In de jaren daarna was ik vaak op reis. Gelukkig mocht Turbo dan ‘in pension’ bij Roel en Angeline. Tenslotte was dat eigenlijk haar tweede ‘thuis’ geworden. En, zoals gezegd, een beter pension kan je als hond niet treffen… Vorig jaar ging Turbo, ze was inmiddels 15 jaar, langzaam maar zeker achteruit. Geen kwalen, gewoon ouderdom. Geen lange wandelingen meer, ze werd wat onzeker op haar pootjes, maar was nog erg vrolijk. In september 2016 ging ik voor twee weken naar Spanje. Ik dacht dat ik haar beter niet meer kon meenemen en dus logeerde ze in Altforst. Na enkele dagen ging ze snel achteruit (voelde ze zich verlaten door haar baasje?). Roel belde dat hij haar moest laten inslapen. Ik wilde graag op tijd terug zijn, maar kon onmogelijk weg omdat ons huis in de vuurlinie van een grote bosbrand had gelegen (wij werden geëvacueerd, en er was grote schade). Dus Turbo overleed in Roel’s armen en werd begraven bij haar ouders op Althorsterhof, haar geboortegrond. Ze werd bijna 16 jaar. Mijn verdriet is dat ik er niet bij was. Maar – een schrale troost – ze heeft een fantastisch leven gehad, niet in de laatste plaats dankzij Roel en Angeline.
Arno Oosterhaven
Als je partner erg ziek is en je met 2 kleine kinderen verdriet hebt dan kan een pup heel veel steun geven, je verzet je gedachten en de kleine pup likt je tranen weg. Het laat de kinderen weer lachen in moeilijke tijden.
Verliesbegeleiding, de kooiker kan steun en onvoorwaardelijke liefde tonen.
Er zijn diverse voorbeelden te noemen.
voorbeeld 1
Ik ga professor Oosterhaven vragen hier uit eigen ervaring wat over te schrijven. Zij kochten 13 jaar geleden een hondje bij ons en helaas stierf zijn vrouw relatief kort na de aanschaf van de pup. (lees hierboven het verhaal van prof. Arno Oosterhaven.) Wij hebben in die situatie veelvuldig op de pup gepast. en Arno had enorme steun aan zijn hondje die de directe relatie aangaf tussen het hondje en zijn vrouw. Hij kocht het hondje ook voor zijn vrouw.
Voorbeeld 2
Een jong gezin met 2 jonge kinderen kopen ruim een jaar geleden een pup. De man komt hier op bezoek met zijn kinderen terwijl zijn vrouw in het ziekenhuis lag.
Ik heb deze mensen hoog op op wachtlijst geplaatst. Terwijl vader en 2 kinderen hier waren, werd er een video verbinding tot stand gebracht met het ziekenhuis zodat het hele gezin toch kon genieten van de pup. De vrouw heeft kanker en de toekomst verre van zeker.
dit voorbeeld geeft weer hoeveel troost een hondje kan geven in onzekere tijden. De kinderen maar zeker ook vader en moeder vonden troost.Een kooikerhondje kan dus veel meer betekenen als het gaat om verliesbegeleiding.
Spreekt voor zich dat indien nodig wij verwijzen naar deskundigen
i.v.m. privacy zijn we discreet in het plaatsen van foto’s.