Wanneer de limousine onze straat indraait, moet hij twee keer steken om de bocht te maken. Blinkend wit staat hij voor onze deur te shinen. De overbuurvrouw kijkt nieuwsgierig uit het raam. Het buurmeisje maakt snel een foto. Wij mogen instappen en champagne en kinder champagne inschenken.

Hoe dat kwam? Eerder schreef ik over het hulphondje dat ons was aangeboden. We bedankten beleefd. Sara is nog te klein en wij hebben het te druk om een hulphondje op te leiden. Als alternatief kregen we een verwendag . En dus werden we opgehaald door een chauffeur met limousine. Sara begreep dat het bijzonder was en riep enthousiast: ,,Mooie auto! Mooie auto!’’ Glunderend reden we naar het dorpje Altforst.

Daar waren we te gast op de boerderij bij Roel en Angelien. Ze fokken Kooikerhondjes en geven soms zo’n schatje weg als hulphond voor kinderen met een beperking. De tafel was gevuld met hapjes. In meerdere hoeken stonden kennels met Kooikerhondjes die nieuwsgierig blaften. Sara hield mij stevig vast en riep ‘daag hondje’, als teken dat ze meer afstand wilde. Ze vond het nog een beetje eng.

Overal waren hondjes; echte hondjes, geschilderde hondjes, beeldjes van hondjes en foto’s van hondjes. In een grote wasmand droeg Angelien zeven pups binnen. Ze piepten vrolijk en klauterden speels over elkaar heen. Sara was nieuwsgierig, maar durfde ze niet te aaien. Toen de pups even later sliepen, wilde Sara toch weer kijken. Leunend op de rand van de kennel wees ze verliefd naar de hondjes.